Even goed piekeren!?

Sommige mensen lijken van nature goed te kunnen piekeren, anderen hebben het aangeleerd en sommige mensen lijken het maar niet op te pakken en genieten alleen maar voortdurend van het leven. Tja, wat moet je daar mee. Hier zou ik dus uren over kunnen piekeren. Een combinatie van cirkelredeneringen, schuldvragen, herinneringen, fantasie en vooral de losgeslagen stroom van gedachte die je meester lijken te worden en waar je geen vat op krijgt. Je bent je bewust van het feit dat je piekert en dat maakt het ook nog eens erger. Je gaat op zoek naar antwoorden, oorzaken, redenen en alles wat maar enigszins hout snijdt. Ik denk dat als je het piekeren als een proces ontleed, je een paar elementen vindt. Als eerste jezelf natuurlijk. Je gaat niet voor een ander piekeren, zodat een ander dat niet meer hoeft te doen. Ik zie zelden een grote groep gezellig collectief piekeren en heb ook nooit de vraag gekregen van iemand of ik alsjeblieft even ergens over wil piekeren voor die persoon. Als tweede de verwachting of het verlangen naar dat het iets oplevert; een inzicht, een oplossing of zelfs dat het probleem verdwijnt. Als derde dommigheid. Je weet namelijk dat het niet iets goeds oplevert en toch doe je het. Zo iets als je bent te dik, maar je eet toch dat gebakje. Als vierde je intelligentie. Je bent namelijk slim (of je vindt dat van je zelf) en kan goed problemen oplossen. In de meeste gevallen lukt dat ook wel, maar dat zijn gevallen die je wel onder controle hebt, waar je kennis van hebt, of waar het toeval je helpt. Als vijfde heb je nog het startpunt. Zelden ben je bewust begonnen aan het piekeren, met een doel voor ogen, een eindpunt en een helder stappenplan. Juist omdat het lijkt alsof je er helemaal bij bent, lijkt het, en dat is nu juist de zelfmisleiding, dat je het onder controle hebt. Het feit dat je het niet kan stoppen, bewijst het tegendeel. Tot slot nog het idee dat jij degene bent die het moet oplossen, of de situatie de baas moet zijn. Sommige zaken vragen helemaal niet om een oplossing of controle, maar om aandacht, er gewoon zijn. De paradox is juist vaak dat je door het piekeren er juist niet bij bent met je aandacht. Mocht er al een oplossing zijn, dan zie je deze waarschijnlijk niet doordat je druk bent met piekeren. Waar ik in deze blog 'je' hebt gebruikt kan ik ook 'ik' neerzetten. Het was vooral mijn proces van piekeren. Tja en nu de oplossing?.......In plaats van het zoeken naar een oplossing, onderzoek eens de ideeën over jezelf. Zitten er veel tegenstrijdige dingen in? Zoals, ik moet dit oplossen en ik kan dit niet, of ik weet niet wat ik moet doen en ik moet er wat aan doen, of ik moet naar m'n gevoel luisteren en ik moet er nog eens over nadenken? Allemaal tegenstrijdige ideeën, waarbij bij je iedere keer wel een bewijs vindt, waardoor het waar is. Je hebt bijvoorbeeld al zo vaak een probleem opgelost, dus nu kan ik het ook, of je kan nou eenmaal niet altijd alles weten en kunnen, of iemand heeft eens gezegd dat je naar je gevoel moet luisteren, etc. Het is dan niet verwonderlijk dat je bezig blijft. Door het piekeren zelf te onderzoeken in plaats van het te doen, ontleed je als het ware je gepieker tot de kern. Als je dat gedaan hebt, ben je met het piekeren wel klaar en heb je een andere blik op je werkelijkheid  gekregen. Dus van mij geen tips als: 'laat het los', 'je kunt er toch niets aan doen', 'verzet je gedachten even'. Dat voedt het piekeren juist, hoe goed bedoeld het ook is. Maar stel je zelf de vraag wat voor ideeën iemand heeft die piekert en zie welke bewijzen je allemaal voor jezelf gevonden hebt. Als je deze vraag blijft herhalen en het piekeren helemaal ontleed hebt, dan heb je voldoende inzicht (lees controle) en bewustzijn om vervolgens welbewust iets anders te gaan doen.